Tuesday, April 28, 2009

One of the Best Pianists in the world today Krystian Zimerman of Poland in protest of the US military policies overseas.

One of the Best Pianists in the world today Krystian Zimerman of Poland in protest of the US military policies overseas.

The Polish pianist tells a Disney Hall audience he won't play here again, citing military policies.
By Jessica Garrison and Diane Haithman
April 28, 2009
Polish pianist Krystian Zimerman, who is widely admired for his virtuosic performances and who famously tours with his own custom-altered Steinway, created a furor at Disney Hall on Sunday night when he stopped his recital to announce that this would be his last American appearance -- in protest of the nation's military policies overseas.

In a low voice that could not be heard throughout the auditorium, Zimerman, universally considered among the world's finest pianists, made reference to Guantanamo Bay and U.S. military policies toward Poland.

"Get your hands off my country," he said.



Then he turned to the piano and played Szymanowski's "Variations on a Polish Folk Theme" with such passion and intensity that the stunned audience gave him multiple ovations.

Earlier, about 30 or 40 people in the audience had walked out after Zimerman's declaration, some shouting obscenities.

"Yes," the pianist, known in Poland as "King Krystian the Glorious," answered, "some people, when they hear the word military, start marching."

Zimerman then said that America has far finer exports than its military -- and he thanked those who supported democracy. He left the stage without further comment and was unavailable Monday.

His manager, Mary Pat Buerkle, told the Associated Press on Monday that Zimerman has talked for the last couple of years about not coming back to the United States "for a while. . . . I don't think it's appropriate to say it's all political."

Zimerman has had problems in the United States in recent years, but many in the classical music world thought they were logistical.

Just a week ago, before an appearance in Seattle, Zimerman expressed frustration about the hassle and expense of touring the U.S. with his piano.

Shortly after Sept. 11, his instrument was confiscated at JFK Airport when he landed in New York to give a recital at Carnegie Hall. Thinking the glue smelled funny, the Transportation Security Administration decided to take no chances and destroyed the piano. Since then he has shipped his pianos in parts, which he reassembles by hand after he lands. To get from city to city within the U.S., he hires a driver to take the shell of the piano, and he drives another car that holds the precious custom-designed keys and hammers.

Lately, he'd seemed pleased with the direction the United States has taken. During a performance Friday at Berkeley's Zellerbach Hall, he delighted his Bay Area audience by making sly reference to his approval of Barack Obama in the White House.

But by the time he drove his piano to Los Angeles, Zimerman's mood appeared to have darkened. His remarks, which some in the audience characterized as angry, were the talk of Los Angeles' classical music world and its small Polish community Monday.

Deborah Borda, president of the Los Angeles Philharmonic, said that while some patrons were taken aback by Zimerman's comments,she did not believe it would affect attendance or fundraising.

"It was very clear he was speaking for himself," she said. "We obviously can't censor. We believe in freedom of expression. We don't use a hook to drag people off the stage."

In a spirited range of comments on The Times' Culture Monster blog, many praised Zimerman and others said the stage was no place for divisive political speech. "Go Zimerman, and take the Dixie Chicks with you," said one post, referring to the country music group that in 2003 created a ruckus when a member said they were ashamed President Bush was from Texas.

Others noted that though classical music culture in the United States is among the least overtly political of enclaves, Poland has a long tradition of mixing the political and the musical. Composer and pianist Ignacy Jan Paderewski was Poland's third prime minister and is revered in Poland the way the Founding Fathers are here.

"There is a tradition of Polish pianists being in the middle of political events," said Marek Zebrowski, director of the Polish Music Center at USC.

Though Poland gets comparatively little attention in the U.S., American policy recently has been a hot-button issue in Poland. Poles were upset about allegations that the CIA held suspected Al Qaeda militants in secret prisons in Poland. A Polish newspaper mockingly referred to the country as "the 51st state." Also controversial was a Bush administration proposal to put missile defense facilities there.

Sumi Hahn, a Seattle journalist who interviewed Zimerman earlier this month, said she was not surprised to hear of his outburst. She said he told her that he had "very mixed feelings now about America."

It's been said in many ways by many people that hearing Bach is like hearing God. Last night at Meany Hall, God took things one step further. He walked onto the stage in the form of pianist Krystian Zimerman and declared, "Let there be light."

The edifice that arose in the shape of Bach's Partita No. 2 was constructed entirely of sounds that gleamed like shafts of pure energy. Each note Zimerman shaped seemed surrounded by a halo; chord progressions grew upon the next in crystalline formations. When Bach is played like this, without ego or display, the dazzling mathematics of the composition's mechanics turn invisible, revealing the glowing soul of the music itself.

If the Bach was divine, the Beethoven was divine madness. The Sonata No. 32 is a strange creature whose first half ripples with muscular chords and feathery trills. It lurks and lopes, chasing its tail in a fit of fugue before laying itself to rest. At times, Zimerman, who is a slight figure with silver hair, had to grab his seat to control the beast as it writhed.

There was a bit of grumbling at intermission about the program change announced at the start of the recital. Zimerman was replacing Brahms' "Klavierstücke" with Polish composer Grazyna Bacewicz's Second Piano Sonata, an anxious, tattered tapestry of urban clamor that frays away to a wisp.

Alone, the Bacewicz would have been a mere curiosity, but next to compatriot Karol Szymanowski's "Variations on a Polish Theme," the change made sense. Bacewicz's piece served as a flag of sorts, to mark the Polish landscape Zimerman would create with the "Variations." It also helped answer the question the pianist had posed at the start of the night: "What is the purpose of this music?"

Zimerman conjured the landscape of his homeland with an expat's wistfulness. Out of a bedrock of noise, pointed spires rose melodically then fell; glissandos floated overhead like clouds; a village of cottages was spun out of twinkly folk song. The music had almost tangible mass, sometimes vaporous, other times solid as brick. Zimerman's purpose was clear: To remind us that there are those who will bleed for art, because no life is worth living without it.

Polish pianist Krystian Zimerman's political speech during his debut recital at Walt Disney Hall in Los Angeles shocked his Californian audience. He told the Americans to "Get your hands off my country", before he played Polish composer Karol Szymanowski's Variations on a Polish Theme. But Zimerman has a track record with making political comment part of his concerts. Since 2003 and the war in Iraq, he has spoken out about the war when he was playing in any country that supported it: even, in Tokyo, giving a speech about international geo-politics in Japanese. This time, it's Obama's decision to continue the Bush policy of building a missile defence shield in Poland that has angered him – so much so that he said to the audience in Los Angeles that this would be his last appearance in America.

When I met Zimerman last year to interview him for Music Matters, I asked him if he really thought this kind of protest was the best way of making a point. His answer was that he couldn't in good conscience play to an audience in a country whose political leaders he disagreed with, without making some kind of stand. Zimerman isn't naïve enough to think that his way of speaking out is going to change US policy in Eastern Europe. But he feels his music making can only speak to listeners who understand where he's coming from.

It may have been clumsy – the Los Angeles Times's critic Mark Swed said that Zimerman's voice was "quiet but angry" and "did not project well" – but I admire Zimerman's convictions. Gumbel says that "classical musicians are not exactly famous for political ranting". I don't agree: from Paderewski, Poland's piano virtuoso prime minister, to Hanns Eisler, from Cornelius Cardew to Kurt Masur, countless classical composers and performers have been just as vocal and committed in their political beliefs as have any other musicians. It's probable Zimerman only made his speech because of the Polish music he was about to play. Playing Bach and Beethoven is one thing, but performing Szymanowski's virtuosic Polish Variations for the exotic East-European delectation of a Los Angeles audience must have stuck in Zimerman's craw. Which is why he exploded, in his "quiet but angry" way.

The reaction of the audience, from cheering to walk-outs, showed that Zimerman touched a nerve, both in potentially offending his Californian hosts, and in breaking the invisible wall that often separates classical musicians from their audiences. I'm glad Zimerman isn't afraid to shatter that barrier, and to show that however cut off from the world a celebrity recital in a glitzy hall might seem to be, it's not. In Berkeley, an earlier leg of Zimerman's US tour, he asked the audience to appreciate how Bach's music could be heard as political: the Second Partita was composed in a minor key, perhaps, Zimerman said, because there was a leader that Bach didn't like. Zimerman ended the piece in C major, instead of the C minor that Bach writes, a sly indication that Zimerman approves of Obama more than Bush. But not enough, apparently, to play in America again. I hope, for the US, that he changes his mind (he's made the same promise about never playing in the States before, but then returned). Performers have every right to remind us of the political and social systems that connect us all, and to confront audiences with the difficult musical meanings that are latent in any concert programme. More power to your elbow, Krystian.

What led to Krystian Zimerman's surprising comments, walkouts
6:03 AM, April 28, 2009
Polish pianist Krystian Zimerman, who is widely admired for his virtuosic performances and who famously tours with his own custom-altered Steinway, created a furor at Disney Hall on Sunday night when he stopped his recital to announce that this would be his last American appearance -- in protest of the nation's military policies overseas.

In a low voice that could not be heard throughout the auditorium, Zimerman, universally considered among the world's finest pianists, made reference to Guantanamo Bay and U.S. military policies toward Poland.

"Get your hands off my country," he said.

Then he turned to the piano and played Szymanowski's "Variations on a Polish Folk Theme" with such passion and intensity that the stunned audience gave him multiple ovations.

Earlier, about 30 or 40 people in the audience had walked out after Zimerman's declaration, some shouting obscenities.

"Yes," the pianist, known in Poland as "King Krystian the Glorious," answered, "some people, when they hear the word military, start marching."

Zimerman then said that America has far finer exports than its military -- and he thanked those who supported democracy. He left the stage without further comment and was unavailable Monday.

His manager, Mary Pat Buerkle, told the Associated Press on Monday that Zimerman has talked for the last couple of years about not coming back to the United States "for a while. . . . I don't think it's appropriate to say it's all political."

Zimerman has had problems in the United States in recent years, but many in the classical music world thought they were logistical.



Just a week ago, before an appearance in Seattle, Zimerman expressed frustration about the hassle and expense of touring the U.S. with his piano.

Shortly after Sept. 11, his instrument was confiscated at JFK Airport when he landed in New York to give a recital at Carnegie Hall. Thinking the glue smelled funny, the Transportation Security Administration decided to take no chances and destroyed the piano. Since then he has shipped his pianos in parts, which he reassembles by hand after he lands. To get from city to city within the U.S., he hires a driver to take the shell of the piano, and he drives another car that holds the precious custom-designed keys and hammers.

Lately, he'd seemed pleased with the direction the United States has taken. During a performance Friday at Berkeley's Zellerbach Hall, he delighted his Bay Area audience by making sly reference to his approval of Barack Obama in the White House.

But by the time he drove his piano to Los Angeles, Zimerman's mood appeared to have darkened. His remarks, which some in the audience characterized as angry, were the talk of Los Angeles' classical music world and its small Polish community Monday.

Deborah Borda, president of the Los Angeles Philharmonic, said that while some patrons were taken aback by Zimerman's comments,she did not believe it would affect attendance or fundraising.

"It was very clear he was speaking for himself," she said. "We obviously can't censor. We believe in freedom of expression. We don't use a hook to drag people off the stage."

In a spirited range of comments on The Times' Culture Monster blog, many praised Zimerman and others said the stage was no place for divisive political speech. "Go Zimerman, and take the Dixie Chicks with you," said one post, referring to the country music group that in 2003 created a ruckus when a member said they were ashamed President Bush was from Texas.

Others noted that though classical music culture in the United States is among the least overtly political of enclaves, Poland has a long tradition of mixing the political and the musical. Composer and pianist Ignacy Jan Paderewski was Poland's third prime minister and is revered in Poland the way the Founding Fathers are here.

"There is a tradition of Polish pianists being in the middle of political events," said Marek Zebrowski, director of the Polish Music Center at USC.

Though Poland gets comparatively little attention in the U.S., American policy recently has been a hot-button issue in Poland. Poles were upset about allegations that the CIA held suspected Al Qaeda militants in secret prisons in Poland. A Polish newspaper mockingly referred to the country as "the 51st state." Also controversial was a Bush administration proposal to put missile defense facilities there.

Sumi Hahn, a Seattle journalist who interviewed Zimerman earlier this month, said she was not surprised to hear of his outburst. She said he told her that he had "very mixed feelings now about America."

In the past five years," she quoted him as saying, "something happened here that changed the world: a war based on lies. . . . So much damage was done worldwide ... and Americans are so unaware."

On the other hand, Robert Cole, director of Cal Performances in Berkeley, said he was surprised to hear of Zimerman's L.A. comments -- especially because of the lightness that characterized his performance in Berkeley.

Just before playing a Bach partita, Zimerman told his audience it was important to consider the political purpose of a piece of music. Bach, he told his audience, "had made a decision to put his piece in a minor key rather than a major one." Perhaps, he said, according to audience members who were there, he did that because there was a leader Bach didn't like.


Zimerman made an approving reference to Obama and then played the piece, but ended it in a joyful C major instead of amelancholy C minor.

"The audience loved it," said Christina Kellogg, director of public relations at Cal Performances. "His playing was brilliant and they broke into huge applause, and he was clearly pleased that the audience was completely with him."

Cole said he had breakfast with the pianist last week at a music-themed cafe across the street from the campus. Zimerman spoke mainly of how exhausting it was to travel with a Steinway.

"I'm sorry he's not coming back," Cole said. "He reminds me of Don Quixote. He's on a quest for perfection."

Cole added that, from a public relations perspective, it's too bad Zimerman hadn't offered his comments about Bach to Los Angeles and saved his fiery political rhetoric for Berkeley.

"I think he maybe picked the wrong place," he said. "It would have been less of an uproar here."

--Jessica Garrison and Diane Haithman with Mark Swed contributing.

Czy Janusz Palikot ma CHOROBE DWUBIEGUNOWA PSHYCHICZNA? szał twórczy, gonitwa myśli,nieumiejętność wyrażania uczuc,epizody maniakalne, dysforyczna ma

Czy Janusz Palikot ma CHOROBE DWUBIEGUNOWA PSHYCHICZNA? szał twórczy, gonitwa myśli,nieumiejętność wyrażania uczuc,epizody maniakalne, dysforyczna mania w odpowiedzi na wyzwalacze pozytywne i pobudzona depresja w odpowiedzi na wyzwalacze negatywne.




Lęk, niepokój, przygnębienie, brak chęci do życia. A zaraz potem cudowne samopoczucie i przeświadczenie, że cały świat leży u naszych stóp

Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD, znana również jako psychoza mania­kalno-depresyjna) ma najprawdopodobniej najdłuższą historię ze wszystkich zaburzeń psy­chicz­nych jako oddzielna jednostka chorobowa. Lekarze w starożytnej Grecji opisali charakte­rystyczny przebieg zaburzeń nastroju i przypisywali go brakowi równowagi fluidów i humo­rów organizmu. Ma to pewne odniesienie do współcześnie uznawanych teorii na ten temat. Biegunami tego cyklu są depresja, czyli stan głębokiego smutku, oraz mania, stan niekon­trolowanego podniecenia.



W fazie depresji chorzy tracą swoje dotychczasowe zainteresowania i nie potrafią odczuwać przyjemności. Czas płynie wolno a świat wydaje się ponury. Nie są w stanie skoncentrować uwagi, podejmować najdrobniejszych decyzji ani wykazywać inicjatywy. Chodzą w tę i z po­wrotem, płaczą, stają się drażliwi, lub przeciwnie – popadają w odrętwienie, mówią jedno­stajnym, cichym głosem, z nieruchomą twarzą – niekiedy ich stan przypomina katatonię. Skarżą się przy tym na bóle głowy, kręgosłupa, zmęczenie, utratę apetytu i problemy ze snem. Czują się bezwartościowi, uważają swój stan za beznadziejny, co w skrajnych przy­padkach wywołuje urojenia: chorzy są przekonani, że oto właśnie spotyka ich zasłużona kara za grzechy z przeszłości, albo że cierpią na jakąś śmiertelną, nieuleczalną chorobę. Częste są również myśli samobójcze i życzenie śmierci – nie należy lekceważyć możliwości próby samobójczej.



W fazie manii pacjentów rozsadza energia, są radośni, rubaszni i gadatliwi. Potrzebują nie­wiele snu. W rozmowie przeskakują z tematu na temat. Żywią przekonanie o swoich niezwy­kłych zdolnościach i ukrytych dotychczas talentach, mają nierzeczywiste wizje na temat po­siadanych bogactw, władzy, czy idealnej miłości. Szastają pieniędzmi, nawiązują liczne kontakty seksualne, są inicjatorami wielkich przedsięwzięć, które w krótkim czasie porzucają. Potrafią też być nachalni i despotyczni a ich jowialna wesołość może niespodziewanie prze­chodzić w niepohamowany gniew. Wątek myślowy, dotychczas przyspieszony, rwie się i gubi, a podwyższona aktywność przeradza się w stan męczącego, bezcelowego pobudze­nia. Gdy okazuje się, że wybujałe ambicje nie zostaną zaspokojone, mogą pojawić się uroje­nia prześladowcze.



W przebiegu choroby może wystąpić stan łagodniejszy zwany hypomanią. Pacjenci są od­bierani bardzo pozytywnie przez otoczenie jako osoby czarujące, elokwentne i przejawiające inicjatywę. Łatwo znajdują towarzystwo, mają powodzenie u płci przeciwnej. Stan ten bywa kreatywny – doświadcza go wielu artystów i pisarzy, bywa źródłem oryginalnych pomysłów i inspiracji twórczych. Jednak cena płacona przez pacjentów w peł­nym obrazie manii jest wysoka: zniszczone małżeństwa, alkoholizm, narkomania, bankruc­twa, długi, utrata pracy i – niekiedy – konieczność okresowej hospitalizacji.



Zwykle jako pierwszy występuje epizod depresyjny, zaś okres manii może pojawić się do­piero po kilku latach (choć u mężczyzn częściej niż u kobiet mania występuje jako pierwsza). Epizod maniakalny nie leczony trwa około czterech miesięcy, depresyjny zaś ok. pół roku. Przed wprowadzeniem nowoczesnych metod leczniczych blisko połowa pacjentów cierpią­cych z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej spędzała ponad cztery miesiące w ośrodkach psychiatrycznych co 2 lub 3 lata.



Odmiany

Choroba ma najczęściej przebieg okresowy: kilkumiesięczne epizody depresji lub manii przedzielone są okresami normalizacji nastroju. Taki przebieg określany jest jako typ 1. Nie jest to jedyna postać tej choroby. W typie 2 występują naprzemiennie fazy depresji i hypo­manii. Pacjenci niekiedy pomijają objawy stanu hypomaniakalnego, co prowadzi do omyłko­wego rozpoznania depresji (choroby afektywnej jednobiegunowej) i prowadzenia niewłaści­wego leczenia, aż do momentu przekroczenia przez chorego progu manii.



U wielu chorych występują też niepełne objawy choroby pomiędzy epizodami manii lub de­presji, chwiejność nastroju, może też wystąpić tzw. stan mieszany, w którym chorzy są na­ładowani energią, nadmiernie aktywni i mało śpią, a jednocześnie bywają drażliwi i doświad­czają wybuchów gniewu. Występuje gonitwa myśli, które mają charakter depresyjny, a zmniejszona potrzeba snu (typowa dla manii) przechodzi w bezsenność (typową dla depre­sji). Stan mieszany jest najprawdopodobniej najbardziej dolegliwą i niebezpieczną dla życia postacią choroby. Jest również najtrudniejszy w leczeniu. Samobójstwo jest największym zagrożeniem dla chorych.



Cykliczne zmiany nastroju mogą także przybrać postać zwaną cyklotymią. W tym zaburze­niu poszczególne fazy są krótsze, nieregularne i o mniejszym nasileniu objawów: aktywności i nieaktywności, pesymizmu i nadmiernego optymizmu, bezsenności i nadmiernej senności, zaangażowania i obojętności. Od stanu mieszanego i choroby afektywnej o szybkiej zmianie faz stan ten odróżnia przede wszystkim niewielki stopień nasilenia objawów oraz upośledze­nia funkcjonowania. Cyklotymia może ostatecznie przejść w pełnoobjawowy epizod depresji lub manii.



Statystyka

Jedna osoba na 100 cierpi z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej w klasycznej for­mie (typ 1). Zaburzenie typu 2 dotyczy 4% populacji, a jeżeli do tej statystyki włączymy rów­nież cyklotymię, być może 8%. Typ 1 w jednakowym stopniu dotyczy obu płci; w typie 2, po­dobnie jak w chorobie jednobiegunowej (depresji) dwukrotnie częściej chorują kobiety. Staty­stycznie najczęściej pierwszy epizod choroby jest rozpoznawany w wieku 20 – 30 lat, ale pierwsze objawy mogą pojawiać się już 10 lat wcześniej, niekiedy nawet u małych dzieci, pod postacią zespołu deficytu uwagi z nadruchliwością (ADHD). Uważa się, że u 20% dzieci z tym zaburzeniem (objawy podstawowe: niemożność skupienia uwagi, impulsywność, nad­mierna aktywność) rozwinie się jedna z postaci choroby dwubiegunowej.



Dziedziczenie

Czynniki genetyczne są dość istotne w tym zaburzeniu. Około 50% chorych na ChAD ma krewnych z podobnymi zaburzeniami nastroju. Wspólne występowanie choroby u bliźniaków jednojajowych jest na poziomie 60%, u dwujajowych ok. 20%. Jeśli chorują oboje rodzice, prawdopodobieństwo wystąpienia ChAD u dziecka wynosi 75%. W badaniu dzieci adopto­wanych cierpiących z powodu ChAD wykazano, że aż u 30% spośród ich rodziców biolo­gicznych, a tylko u 13% spośród rodziców adopcyjnych występowały zaburzenia nastroju.
W rodzinach, w których występowała ChAD, istnieje również podwyższone ryzyko wystąpie­nia depresji.



Za dziedziczenie choroby dwubiegunowej odpowiedzialnych jest najprawdopodobniej wiele genów. Naukowcy badają materiał genetyczny pochodzący od chorych i zdrowych członków rodzin i porównują różnice w markerach chromosomalnych, czyli odmianach genów o zna­nych pozycjach w ramach jednego chromosomu. Marker występujący częściej u chorych niż u zdrowych osób najprawdopodobniej leży blisko odmiany genu odpowiedzialnej za zwięk­szone ryzyko wystąpienia choroby. Postępując w ten sposób i zawężając obszar podejrzany o wystąpienie wadliwego genu, naukowcy odkryli, że w niektórych rodzinach zachorowalność na ChAD jest związana z pewnym genem mieszczącym się na chromosomie 18. Badania te mogą posłużyć do poradnictwa genetycznego dla osób z rodzinnym obciążeniem ChAD, a ponadto do wyodrębnienia różnych typów ChAD, być może reagujących na różne metody leczenia.



Problemy diagnostyczne

Diagnostyka w tej chorobie jest niezwykle trudna. Po pierwsze, wiele osób cierpiących z po­wodu jej objawów nigdy nie zgłasza się do lekarza. Uważają, podobnie jak ich najbliższe otoczenie, że są to normalne objawy wywołane codziennymi kłopotami. Mogą obawiać się reakcji rodziny oraz uznania za osoby słabe, niedostosowane lub za „wariatów”. Lekarze pierwszego kontaktu nie zawsze są w stanie zauważyć właściwą chorobę. Wiele ludzi cier­piących z powodu depresji uskarża się na objawy internistyczne lub neurologiczne, co znacznie wydłuża i utrudnia diagnostykę. W przypadku manii bądź hypomanii niezwykle trudno jest przekonać pacjenta o istnieniu jakichkolwiek nieprawidłowości.



Nawet, gdy objawy psychiatryczne są oczywiste, nie jest łatwo postawić rozpoznanie. W nie­których postaciach zaburzenia nastroju mogą zostać pomylone z ADHD lub skutkami nad­użycia alkoholu czy narkotyków (środki pobudza­jące, takie jak kokaina i amfetamina, mogą wywołać objawy psychotyczne podobne do manii, z drugiej strony zaś zażywanie tych środ­ków jest charakterystyczne dla pacjentów maniakalnych). Stan mieszany może być rozpo­znany jako depresja z pobudzeniem a nawet jako zaburzenie osobowości np. typu border­line. Objawy niektórych chorób, np. stwardnienia rozsianego, udarów mózgu czy nadczynno­ści tarczycy, mogą przypominać objawy ChAD. Zwłaszcza w przypadku młodych pacjentów objawy manii mogą być potraktowane jako schizofrenia lub inna forma psychozy. Dla uści­ślenia rozpoznania psychiatra powinien rozeznać się w występowaniu zaburzeń psychicz­nych w rodzinie chorego, dobrze poznać przebieg jego choroby, łącznie z ilością, nasileniem i czasem trwania epizodów zaburzenia nastroju. W wielu przypadkach przed postawieniem ostatecznej diagnozy można leczyć obecne objawy, jednak skuteczne leczenie jest możliwe pod warunkiem dokładnego rozpoznania faktycznej choroby.



Leczenie

Osoba z rozpoznaniem choroby dwubiegunowej prawie na pewno będzie przechodziła kura­cję stabilizatorami nastroju, działającymi na oba bieguny zaburzenia. Chociaż efekt tera­peutyczny jest widoczny dopiero po kilku tygodniach, u większości chorych uzyskuje się po­prawę stanu psychicznego stosując jeden lek, a częściej kilka. Nowoczesne leczenie skraca długość epizodu maniakalnego przeciętnie o połowę. Zapobiegawczo stabilizatory nastroju chronią przed jego niepożądanymi wahaniami (częściowo lub całkowicie) przez wiele lat, a czasami do końca życia.





U większości pacjentów z chorobą dwubiegunową stosuje się kurację dwoma lub większą liczbą leków. Najczęściej jest to lit w połączeniu z lekiem przeciw­drgawkowym (karbama­zepiną, kwasem walproinowym...) lub dwa leki przeciwdrgawkowe. W leczeniu mogą być też stosowane benzodiazepiny, neuroleptyki i antydepresanty. Włączając drugi lek należy zaczynać od niewielkich dawek i zwiększać je powoli, monitorując ewentualne objawy niepo­żądane czy objawy interakcji lekowych. Po ustąpieniu ostrych objawów choroby lekarz może zalecić kontynuację kuracji przez kilka miesięcy, aby zapobiec wystąpieniu nawrotów. Po tym czasie można powoli odstawiać benzodiazepiny i neuroleptyki, kontynu­ując przyjmo­wa­nie stabilizatora przy niezmienionych dawkach, o ile to tylko możliwe. Jeżeli wystąpią dwa rzuty manii lub ciężkiej depresji, stabilizator powinien być przyjmowany stale do końca życia.







Przy nieskuteczności standardowej terapii można podjąć próbę terapii eksperymentalnej za pomocą nowych leków przeciwdrgawkowych, estrogenów oraz leków ograniczających uwalnianie hormonów stresowych. Ostatnie doniesienia traktują o skuteczności środków ta­kich jak kwasy tłuszczowe omega-3, składników olejów rybich (zwł. łososia i makreli) i roślin­nych (oleju lnianego). W dwóch badaniach z podwójnie ślepą próbą wykazano, że przyjmo­wane w wysokich dawkach działają skutecznie jako stabilizatory nastroju. Jedynym objawem niepożądanym była przemijająca niestrawność. Ich dodatkową zaletą jest zapobieganie ar­tretyzmowi i chorobie niedokrwiennej serca.



Leki

Lit
Węglan litu jest najstarszym stabilizatorem nastroju i nadal jest uważany za najskuteczniejszy środek w stosowaniu długoterminowym i w zapobieganiu próbom samobójczym. Niestety, nie działa u wszystkich pacjentów. Wykazuje też liczne objawy niepożądane, takie jak przyrost masy ciała, drżenie mięśniowe, słabość mięśni, nudności, bóle brzucha, biegunki, nadmierne pragnienie, częste oddawanie moczu i zaburzenia funkcji tarczycy. Ponieważ jego przewlekłe stosowanie może powodować uszkodzenie nerek, należy regularnie monitorować ich funkcję. Jest lekiem teratogennym, przeciwwskazanym w ciąży. Wiele leków powoduje zmianę stężenia litu w surowicy, co przy dosyć wąskim zakresie terapeutycznym (0,6 – 1,6 mmol/l) może powodować niebezpieczeństwo zatrucia. Konieczne jest regularne monitorowanie poziomu litu. Lek jest skuteczniejszy w leczeniu epizodów manii, mniej skuteczny u pacjentów, którzy przebyli wiele epizodów manii lub depresji.



Leki przeciwdrgawkowe
Leki z tej grupy początkowo były stosowane w celu opanowania i zapobiegania napadom padaczkowym. Obecnie są bardzo często używane jako stabilizatory nastroju.



Kwas walproinowy (Depakine)
Jest najczęściej stosowanym i najlepiej zbadanym lekiem z tej grupy. Wielu ekspertów uważa, że jest on równie skuteczny jak lit zarówno w manii jak i w depresji, a być może nawet skuteczniejszy w epizodach depresyjnych czy w przypadku choroby dwubiegunowej o szybkiej zmianie faz, stanu mieszanego, licznych epizodach manii lub depresji. Nie jest jednak znana jego skuteczność w leczeniu długoterminowym. Niekiedy też mogą wystąpić efekty niepożądane, jak np. zaburzenia żołądkowo-jelitowe, senność, cieńczenie włosów i przyrost masy ciała. Ciąża jest przeciwwskazaniem do przyjmowania leku ze względu na możliwość powodowania wad wrodzonych. Może on również powodować zaburzenia funkcji wątroby, zaburzenia krzepliwości krwi i, rzadko, zapalenie trzustki. Wymaga regularnego badania morfologii krwi.



Inne leki przeciwdrgawkowe zostały gorzej poznane, ale mogą być stosowane gdy lit i kwas walproinowy są nieskuteczne bądź toksyczne.



Karbamazepina (Amizepin, Tegretol)
Jest lekiem drugiego rzutu z tej grupy. Może powodować senność, zawroty głowy, bóle głowy, zaburzenia widzenia, zaburzenia żołądkowe, leukopenię i wysypkę, która może przybrać formę poważnego zaburzenia dermatologicznego.



Gabapentyna (Neurontin)
Nowy antykonwulsant wykazujący niewiele objawów niepożądanych. Nie ma również potwierdzonej skuteczności w badaniach z podwójnie ślepą próbą.



Lamotrygina (Lamictal)
W dwóch badaniach kontrolowanych wykazano skuteczność w ChAD. Z objawów niepożądanych najważniejsze są zaburzenia dermatologiczne.



Topiraman (Topamax)
Nowy lek, z licznymi objawami niepożądanymi.



3. Inne leki w terapii ChAD



Benzodiazepiny
Skuteczne w epizodach manii. Działają przeciwlękowo i uspokajająco. Dobrze tolerowane przez większość pacjentów. Długotrwałe stosowanie jest przeciwwskazane z uwagi na możliwość wywołania uzależnienia.



Atypowe neuroleptyki (olanzapina, risperidon, kwetiapina, klozapina)
Stosowane zwłaszcza w przypadku wystąpienia objawów psychotycznych (urojeń, omamów) i w ostrej manii. Podobnie jak benzodiazepiny mają one działanie uspokajające, nie powodują jednak uzależnienia. Charakteryzują się niewielką liczbą objawów niepożądanych, w większości są to sprawy przemijające (senność, przyrost masy ciała). W przypadku klozapiny konieczne jest monitorowanie morfologii krwi.



Leki przeciwdepresyjne (trójcykliczne, SSRI, RIMAO i in.)
Stosowane wspólnie ze stabilizatorem nastroju, zwłaszcza w ChAD t. 2. Mogą wywoływać fazę maniakalną.



Elektrowstrząsy (EW)


Efekt leczniczy uzyskiwany jest poprzez wywołanie dużego napadu padaczkowego za pomocą impulsów elektrycznych. Zabiegi wykonywane są w znieczuleniu ogólnym i w zwiotczeniu, zwykle 2-3 razy w tygodniu. W Polsce stosowane są w przypadku lekooporności, zwłaszcza w stanach zagrożenia życia w przebiegu manii lub ciężkiej depresji. Metoda ta jest uważana za bezpieczniejszą niż farmakoterapia. Jako główne działanie niepożądane występują przemijające zaburzenia pamięci świeżej, ustępujące zwykle najpóźniej po ok. ½ roku od zakończenia terapii.

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe, (zaburzenie maniakalno-depresyjne, psychoza maniakalno-depresyjna, cyklofrenia lub potocznie i błędnie depresja dwubiegunowa) – zaburzenie psychiczne charakteryzujące się cyklicznymi, naprzemiennymi epizodami depresji, hipomanii, manii, stanów mieszanych i stanu pozornego zdrowia psychicznego. Obecnie nazwy "psychoza maniakalno-depresyjna" nie używa się i powoli się z niej rezygnuje na rzecz pojęcia "zaburzenia afektywne-dwubiegunowe".


Przyczyny
Przyczyna tej choroby nie jest znana, najpopularniejsze tezy utrzymują, że:

ma ona podłoże genetyczne (według niektórych ocen jest to tylko czynnik zwiększający ryzyko zachorowania)
jest efektem złej pracy neuroprzekaźników
jest efektem urazów i mikrourazów mózgu
ma przyczyny w wadach rozwoju płodu
Do czynników mogących być bodźcem rozwoju choroby zalicza się także tzw. trudne dzieciństwo, neurotyczne przeżycia (zwłaszcza w okresie dojrzewania), wysoka podatność na stres, nieumiejętność wyrażania uczuć, zwłaszcza "duszenie w sobie" negatywnych emocji.

Choroba ta dotyka równie często kobiety, co mężczyzn. Wyróżnia się cztery podtypy CHAD:

typ I, w którym występują wyraźne i silne epizody maniakalne
typ II, w którym pełna mania występuje niezwykle rzadko, występuje natomiast hipomania
cyklotymia, w której pojawiają się prawie wyłącznie łagodne postaci hipomanii i sub-depresji, co dla otoczenia i chorego może sprawiać wrażenie zwykłych cech charakteru.
typ niesprecyzowany, który w wywiadzie i obserwacji nie daje się zakwalifikować jako żaden z powyższych.
Zdiagnozowanie CHAD typu I jest zazwyczaj nagłe i nie budzące wątpliwości, gdyż zwykle pierwszy epizod ma charakter manii (wyraźne objawy mogą rozwinąć się w ciągu kilku godzin lub dni). Bardzo często już po zdiagnozowaniu rodzina lub najbliżsi chorego dostrzegają pozornie nieistotne wcześniej zdarzenia, zachowania, traktowane przed diagnozą jako "dziwactwa", dziecięca wyobraźnia lub problemy okresu dojrzewania jako wcześniejsze symptomy rodzącej się choroby.

Znacznie bardziej problematyczna jest poprawna diagnoza CHAD typu II, gdyż pacjenci i otoczenie w wywiadzie, i bardzo często lekarze podczas obserwacji mylą epizody hipomanii z normalnym, produktywnym funkcjonowaniem. W takiej sytuacji stawiana diagnoza brzmi "nawracająca depresja" i podjęta farmakoterapia antydepresantami pogarsza tylko stan pacjenta: skracają się okresy przejścia depresja/hipomania, odpowiednio fazy pogłębiają się, oraz nierzadko pojawiają się bardzo silne fazy manii i stany mieszane. Przeciętny okres pomiędzy pojawieniem się pierwszych objawów CHAD, a postawieniem poprawnej diagnozy jest na całym świecie dość podobny: 10 lat.

Pierwszy atak choroby ma miejsce najczęściej między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia, ale znacząca część dotkniętych tą chorobą pierwsze epizody ma już nawet w wieku 10 lat.

Długość epizodu waha się zazwyczaj od kilku dni do kilku miesięcy, przy czym epizod depresyjny ma zazwyczaj dłuższy przebieg (może trwać nawet kilka lat). Występuje również postać szybkozmienna, w której przejścia M/D mogą następować nawet kilka razy do roku. Natomiast w stanach mieszanych, kiedy jednocześnie występują objawy manii i depresji, widoczny na zewnątrz dominujący nastrój M lub D może nagle zmieniać się nawet kilka(naście) razy na dobę.


Przebieg

Gwieździste Niebo Vincenta van Gogha z 1889. Charakterystyczny, rozmyty i wibrujący styl malarza mógł być efektem przechodzenia artysty przez etapy manii choroby afektywnej dwubiegunowej.Choroba dwubiegunowa jest dla chorego niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia kontynuację pracy, utrzymania znaczących relacji. Bardzo często towarzyszy jej nadużywanie alkoholu. Bardzo wysoki jest także wskaźnik samobójstw i prób samobójczych wśród osób cierpiących na zaburzenie maniakalno-depresyjne (wyższy niż wśród osób cierpiących na chorobę afektywną jednobiegunową).

Faza maniakalna charakteryzuje się wzmożoną aktywnością psychoruchową, bezsennością, szałem twórczym, gonitwą myśli (podobnymi do hiperaktywności wywołanej silnymi środkami psychoaktywnymi, np. amfetaminą), urojeniami, zawyżoną samooceną, zazwyczaj przekonaniem o własnej poczytalności (co w połączeniu z urojeniami często prowadzi do agresji przeciw osobom "wmawiającym" choremu zaburzenia psychiczne). Depresyjny komponent choroby dwubiegunowej przypomina depresję jako osobną jednostkę chorobową, ale jej przebieg jest zwykle cięższy.


Zewnętrzne wyzwalacze
Zaburzenia nastroju w przebiegu choroby mają charakter endogenny, tj. nie wynikają z przyczyn zewnętrznych, ale z błędnego funkcjonowania mózgu, zaburzenia produkcji lub przyswajania neurotransmiterów etc. Ale ponieważ następuje pełne, dwukierunkowe sprzężenie między psychiką człowieka i funkcjonowaniem centralnego układu nerwowego, możliwe jest pobudzenie faz choroby przez czynniki zewnętrzne, tzw. wyzwalacze.

Chorzy na CHAD są szczególnie narażeni na długotrwałe fazy depresji wywołane silnymi negatywnymi bodźcami takimi jak śmierć bliskiej osoby, rozstanie, niepowodzenia w życiu osobistym czy zawodowym. Ale także nadużywanie substancji psychoaktywnych (alkohol, narkotyki, leki), które u zdrowego człowieka wywołują kilkudniowy okres depresji, u chorego na CHAD mogą spowodować pełną, długotrwałą kliniczną depresję.

Odwrotna zależność również istnieje. Silne pozytywne emocje takie jak nowa praca, nowa szkoła, nowa miłość, poważne osiągnięcia zawodowe, sukcesy w życiu osobistym, narodziny potomka mogą spowodować, wyzwolić epizod hipomanii czy manii, który dalej ma już normalny przebieg typowy dla CHAD.

U chorych ze skłonnościami do stanów mieszanych reakcjami na ww. wyzwalacze mogą być odpowiednie stany mieszane: dysforyczna mania w odpowiedzi na wyzwalacze pozytywne i pobudzona depresja w odpowiedzi na wyzwalacze negatywne.


Leczenie
W leczeniu epizodów depresyjnych i maniakalnych stosuje się odpowiednio leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne. W profilaktyce nawrotów zaburzeń afektywnych stosuje się leki stabilizujące nastrój (normotymiczne): sole litu (w Polsce węglan litu), walproiniany, karbamazepinę i lamotryginę.





Student Wydziału Filozofii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, na którym obronił pracę magisterską zatytułowaną Transcendentalna jedność a percepcja u Kanta. Na początku lat 90. zajął się prowadzeniem działalności gospodarczej. W 1990 utworzył produkującą wina musujące firmę "Ambra", w której przez jedenaście lat zajmował stanowisko prezesa zarządu. Po sprzedaży udziałów w tym przedsiębiorstwie założył następną spółkę Jabłonna S.A., poprzez którą kontrolował Polmosu Lublin S.A., produkujący m.in. wódkę Żołądkową Gorzką. Akcji Polmosu pozbył się w 2006 po wprowadzeniu jej na giełdę[1].

Jest także współwłaścicielem wydawnictwa Słowo/obraz terytoria. Do czerwca 2005 pełnił funkcję wiceprezesa Polskiej Rady Biznesu i Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych, zasiadał w Komisji Trójstronnej.

23 czerwca 2005 ogłosił wstąpienie do regionalnych struktur Platformy Obywatelskiej w Lublinie. W wyborach parlamentarnych w 2005 wystartował do Sejmu z listy PO, zdobył 26 275 głosów i uzyskał mandat poselski. Był członkiem prezydium Klubu Parlamentarnego PO oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu.

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 44 186 głosów. W VI kadencji został członkiem Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej, do 2009 kierował Komisją Nadzwyczajną do spraw związanych z ograniczaniem biurokracji "Przyjazne Państwo", następnie został jej wiceprzewodniczącym.

25 lipca 2008 wyróżniono go tytułem Honorowy Obywatel Miasta Biłgoraja[2]. W tym samym roku dubbingował postać Sir Brie w filmie Łowcy smoków.


Wystąpienia publiczne i wypowiedzi [edytuj]
W kwietniu 2007 podczas konferencji programowej PO wystąpił w koszulce z napisami "jestem gejem", "jestem z SLD". Argumentował, iż chciał w ten sposób ukazać rolę, jaką odgrywać powinna Platforma we współczesnej polityce; jego zdaniem priorytetowym celem partii powinna być obrona mniejszości i "słabych"[3]. Kilka dni później, 24 kwietnia, podczas konferencji prasowej poświęconej sprawie lubelskich policjantów oskarżonych o zgwałcenie i molestowanie seksualne, przemawiał trzymając w jednej ręce silikonowego penisa, a w drugiej pistolet, tłumacząc, iż według niego były to ówczesne symbole prawa i sprawiedliwości w Polsce oraz symbole policji w Lublinie[4].

22 lipca 2008 podczas programu Magazyn 24 godziny w stacji TVN24 powiedział: "ja uważam prezydenta Lecha Kaczyńskiego za chama". Po tych słowach zostało wszczęte postępowanie sprawdzające w sprawie ewentualnego znieważenia[5].

Stylistyka niektórych jego wypowiedzi doprowadziła do powstania określenia "palikotyzacja" (polityki, życia publicznego) jako – według osób używających tego pojęcia – pejoratywnego określenia na postępującą wulgaryzację lub upotocznienie języka wypowiedzi publicznych oraz stosowanie niekonwencjonalnych rekwizytów lub stylów zachowań w publicznych wystąpieniach. Jako pierwszy spośród osób publicznych terminu tego użył na swoim blogu Grzegorz Napieralski[6]. Od tego czasu termin ten bywa używany przez polityków i w różnych mediach

Sunday, April 26, 2009

Calling You Taliban do not kill Polish People the great People

Calling You Taliban do not kill Polish People the great People

Egzekucja Polskiego Geologa ostatnie chwile przed (execution of polish engineer) Piotr Stańczak

I do not know what to say? It is to late now and why you had to kill my Polish brother?
Only one country in the western word knows Islam well is Poland. Polish Islamic history for 1000 years.
why? they did to the Polish Man Scientist Man of Poland and Geologist ? ask your masters?Alex Lech Bajan Washington DC

Chrześcijanie w Europie.

Chrześcijanie w Europie.

"Przyjmijmy świadomość odpowiedzialności za budowanie Europy" - to apel grupy chrześcijan, nazywających się "Christiani per l'Europa" ("Chrześcijanie dla Europy"), wystosowany w marcu br. przed czerwcowymi wyborami do Parlamentu Europejskiego. Inicjatywa ta, łącząca chrześcijańskie organizacje z 13 krajów europejskich, kieruje wezwanie do "obywateli Europy", zachęcając do "przezwyciężenia kryzysu i wyzwań naszego czasu, aby uczynić Europę bardziej zjednoczoną, bardziej solidarną i bardziej otwartą na świat".

Sygnatariusze apelu wiedzą, że "żyjemy w czasach bardzo trudnych", ale "Ewangelia, wraz z tradycjami, które przyjmują jej wyznawcy, proponuje interpretację znaków czasu, która zachęca nas do zmiany życia, aby umożliwić nadejście społeczeństwa bardziej ludzkiego i bardziej troszczącego się o pomyślność wszystkich". W apelu czytamy też, że "tylko Europa zjednoczona może dać odpowiedź na aktualne wyzwania, aktualizując swoje głębokie wartości: solidarności, sprawiedliwości i pokoju. Jest więc rzeczą konieczną uświadomić sobie naszą odpowiedzialność w procesie budowania Europy".
Sygnatariusze apelu pragną, aby traktat lizboński został przyjęty i wprowadzony w życie, i twierdzą, że "jakkolwiek w traktacie nie powiedziano o chrześcijańskich korzeniach Europy", to przyjęto pozytywnie twierdzenia pochodzące z inspiracji chrześcijańskiej. W ten sposób "traktat eksponuje godność ludzką jako pierwszą wśród wartości Europy, przed wolnością, demokracją i równością". W obliczu faktu globalizacji apel wzywa do podjęcia reform ekonomicznych w duchu solidarności. Jeśli chodzi o problem ekologiczny (zmiany klimatyczne itp.), należy budować Europę "uwzględniającą szacunek dla przyszłych pokoleń". "Jako chrześcijanie - stwierdzają sygnatariusze - wierzymy, że stworzenie zostało powierzone człowiekowi przez Boga i my jesteśmy jedynie tymi, którzy 'administrują' i używają odpowiedzialnie". Ze względu na kryzys demograficzny wzywają Europę do przyjęcia postawy wspaniałomyślności. Pojawiają się jeszcze raz postulaty ekonomiczne, a na końcu wraca główne hasło apelu - budować Europę "pokoju i sprawiedliwości", Europę "otwartą wobec przyszłych pokoleń, bardziej wspaniałomyślną".
Nieco wcześniejszy tekst pochodzący z tego samego środowiska1 przypomina pokrótce genezę tej "inicjatywy" i podaje środowiska, z których pochodzą członkowie grupy. Jest to głównie środowisko Tygodni Społecznych Francji, niemieckiego Katholikentagu, Akcji Katolickiej Hiszpanii, podobnie - Austrii, środowisko uczelni katolickich Ukrainy, Słowacji, Chorwacji. Z Polski jest reprezentowane wydawnictwo "Znak" i Klub Inteligencji Katolickiej.
W tym tekście z 2007 roku nigdzie nie ma wyraźnego odwołania się do chrześcijaństwa lub Ewangelii. Całość jest utrzymana w duchu "nieszkodliwego" humanizmu, który na pewno musiał pochodzić z inspiracji chrześcijańskiej. Może świadczyć o tym choćby zdanie, stwierdzające, że "Wartości, w które wierzymy: poszanowanie osoby, wolność, solidarność, demokracja, sprawiedliwość, skłaniają nas do tego, by umieścić człowieka w sercu europejskiego projektu ekonomicznego i politycznego". O religii jest mowa jedynie w kategoriach kulturowych. Czytamy w punkcie 3 manifestu: "Europa powinna stać się wzorem (modelem), jeśli chodzi o współżycie ludzi różnych kultur i religii. W świecie zglobalizowanym społeczności europejskie są zachęcane, aby otworzyły się na inne kultury i inne religie różne od własnej. Unia Europejska powinna zająć postawę wobec nowych rzeczywistości, na przykład popierając dialog międzykulturowy i międzyreligijny, w świadomości, że ten dialog jest pożyteczny nie tylko dla zapewnienia pokojowego współżycia, ale także dla wzbogacenia samego projektu europejskiego".

Co mogą chrześcijanie
Taki apel, zredagowany przez chrześcijan, w pierwszym rzędzie jest na pewno skierowany do chrześcijan mieszkających w Europie. Kiedy się czyta takie teksty, robi się trochę smutno, że chrześcijanie nie mają nic własnego, oryginalnego do zrobienia w Europie, tylko się włączyć w realizację "projektu Europy", popierać traktat lizboński, budować pokój (to już kiedyś było...), sprawiedliwość i solidarność. Te "wartości", które podkreślono w apelu, oczywiście pochodzą z ducha i klimatu chrześcijaństwa, ale odkąd Europa przestała być chrześcijańska (ściślej, Unia Europejska przestała być chrześcijańska), sposób rozumienia tych wartości uległ zmianie i stały się one pięknymi hasłami, nieznajdującymi przełożenia na konkretne życie. A to konkretne życie, w którym weryfikują się tak zwane "wartości", to jest przede wszystkim życie rodzin, życie konkretnych ludzi tworzących rodzinę lub szukających dróg do niej jak do portu. Ale Europa wymiera i nie pomaga sama zachęta do "wspaniałomyślności" zawarta w apelu. Wspaniałomyślność może wtedy stać się fundamentem czynu, kiedy jest wsparta o głębszy fundament świadomości: o wiarę, nadzieję i miłość, zrodzoną z Ewangelii. Chrześcijanie powinni oświecić socjologów, demografów i innych specjalistów na temat przyczyn kryzysu i pozwolić im wyjść z zamkniętego kręgu formułek niczego nie wyjaśniających. Taki skądinąd wybitny specjalista jak Fran?ois Dumont, usiłując wyjaśnić "pierwszą przyczynę spadku demograficznego", odwołuje się do "głębokich przemian, jakim podlegała rodzina od lat sześćdziesiątych". Usiłuje więc wyjaśnić pewne zjawiska społeczne przez inne zjawiska społeczne, rozmijając się dokładnie z "przyczyną", której rzekomo szukał2. Dopiero Benedykt XVI zwróci uwagę na przyczynę, którą jest odrzucenie prawa moralnego, czyli prawa Bożego (5 kwietnia 2008 r.). Tymczasem Europa przeżywa głęboki kryzys niszczący wszystkie elementy konstytucji rodziny. Spada gwałtownie ilość zawieranych małżeństw, ludzie żenią się późno, co 30 sekund rozpada się jedno małżeństwo przez rozwód, co 25 sekund umiera jedno dziecko zamordowane przez aborcję. Wskutek rozwodów 21 milionów dzieci w ciągu ostatnich 25 lat znalazło się poza rodziną. Dokument "Nowe strategie Unii Europejskiej w sprawie promocji par i małżeństwa" twierdzi, że "wysoka cyfra rozwodów w Unii Europejskiej powinna poważnie zaniepokoić polityków".

Polityka przeciw rodzinie
Ale właśnie politycy najmniej się tym przejmują. Mimo iż Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (1948) potwierdziła, że "rodzina jest naturalną i fundamentalną komórką społeczeństwa i ma prawo do ochrony ze strony społeczeństwa i państwa" (art. 16, 3), polityka europejska rozwija się dokładnie w przeciwnym kierunku. "Nie mówi się o prawach i odpowiedzialności rodziny jako takiej, lecz tylko o prawach i odpowiedzialności jednostek w rodzinie. W konsekwencji prawo pozytywne odrzuca pojęcie odpowiedzialności rodziny i tym samym nie uznaje jej roli społecznej. Po drugie, rodzina zostaje zrównana z wszelkiego rodzaju dowolnymi związkami osób kierujących się swoimi gustami i zainteresowaniami. Pojęcie rodziny staje się czymś nieokreślonym. Nadto prawodawstwo uważa rodzinę za spadek po historii, ale nie jako instytucję, która należy do przyszłości. Ogranicza się coraz bardziej formy pomocy socjalnej dla rodziny opartej na małżeństwie, natomiast otacza się opieką rozpowszechniające się coraz bardziej innego typu związki i formy współżycia"3. Co więcej, 12 art. Europejskiej Karty Praw Człowieka, mówiąc o prawie do zawierania małżeństwa i prawie do zakładania rodziny, nie definiuje ani małżeństwa, ani rodziny, otwierając możliwość swobodnej interpretacji tych związków. De facto szereg państw przewiduje formy instytucjonalne dla legalizacji związków tej samej płci. Przewiduje się także prawo adopcji dla pojedynczych osób (single) i par homoseksualnych4.

"Zasługi" Europy
Kiedy Stany Zjednoczone wycofały się z finansowania pewnych inicjatyw antyrodzinnych, Unia Europejska okazała się gorliwa w popieraniu ograniczenia urodzeń przez aborcję, sterylizację, programy antykoncepcyjne w krajach ubogich na świecie. W debacie parlamentarnej dotyczącej praw człowieka w świecie w 2003 r. stwierdzono, że "od roku 1994 Komisja Europejska stała się jednym z ważniejszych partnerów podejmujących działania (pomoc) w zakresie potrzeb zdrowia reprodukcyjnego w krajach rozwijających się (...) W tym okresie przeznaczyliśmy ponad 655 milionów euro jako pomoc w zakresie planowania rodziny na potrzeby zdrowia reprodukcyjnego, bezpiecznego macierzyństwa, na walkę z HIV/AIDS i na politykę demograficzną"5.
Parlament Europejski zatwierdził w 2002 roku rezolucję, w której "poleca wziąć w obronę zdrowie i prawa reprodukcyjne kobiety", domaga się legalizacji aborcji i "dostępności" tego "zabiegu" dla wszystkich. 16 kwietnia 2008 r. Rada Europy zatwierdziła rezolucję, w której zachęca 47 państw, aby, gdzie jest to konieczne, przestawiły swoje ustawodawstwo w sposób gwarantujący kobietom "prawo dostępu do aborcji bezpiecznej i legalnej"6. W związku z decyzją, na mocy której aborcja staje się "prawem", zachodzi konieczność usunięcia przeszkód dla realizacji tego prawa - a taką "przeszkodą" jest między innymi "sprzeciw sumienia", którym bronią się lekarze nieuznający "prawa" do zabijania. Rezolucja Parlamentu Europejskiego 8 lutego 1994 r. ogłosiła "równość praw" związków homoseksualnych i zażądała od państw członkowskich usunięcia przeszkód prawnych dla wdrożenia w życie tego prawa. Tym samym otwiera się droga do adopcji przez "pary" homoseksualne. Rezolucja z 16 marca 2000 r. Parlamentu Europejskiego domaga się od państw członkowskich, by "zagwarantowały rodzinom 'jednoosobowym' (monoparentali), także parom niezaślubionym oraz parom homoseksualnym, równouprawnienie z rodziną tradycyjną w dziedzinie praw finansowych (podatkowych), spadkowych i praw socjalnych". Rezolucja z 4 września 2003 roku wyraźnie przyznaje homoseksualistom prawo adopcji7. Wiele faktów na temat kryzysu rodziny, z dokładnymi wykresami statystycznymi, zawiera raport Instytutu Polityki Rodziny pt. "Ewolucja rodziny w Europie, 2008"8.

Europa bez moralności
Benedykt XVI na posiedzeniu plenarnym Papieskiej Akademii Nauk Społecznych 28 kwietnia 2006 r. stwierdził, że poza wszelkimi przyczynami natury społecznej, ekonomicznej i kulturalnej, "ostateczne powody [klęski demograficznej] mają charakter moralny i duchowy; wiążą się z niepokojącą utratą wiary, nadziei i miłości. Aby wydawać na świat dzieci, trzeba, aby 'eros' skoncentrowany na sobie, otworzył się na twórczą 'agape', zakorzenioną we wspaniałomyślności i nacechowaną zaufaniem do przyszłości. Z samej swej natury miłość spogląda ku wieczności. Być może brak miłości twórczej i otwartej ku nadziei jest powodem, dla którego wiele par nie zawiera małżeństwa i może wyjaśnia, dlaczego tyle małżeństw się załamuje i dlaczego znacząco spadają wskaźniki dzietności"9.
3 kwietnia 2009 r. zarówno Radio Watykańskie, jak i agencja Zenit doniosły o sensacyjnym wystąpieniu parlamentu belgijskiego, który podjął uchwałę wzywającą rząd do oficjalnego protestu wobec Ojca Świętego Benedykta XVI z powodu jego wypowiedzi na temat metod zapobiegania epidemii AIDS. Uchwała parlamentu belgijskiego świadczy przynajmniej o trzech rzeczach: po pierwsze o tym, że parlamentarzyści w tym kraju nie mają się czym zajmować i dlatego kontrolują wypowiedzi i działania Papieża; po drugie, że zupełnie nie zrozumieli sensu wypowiedzi Benedykta XVI; a po trzecie, że normy etyczne odnoszące się do dziedziny płci są im zupełnie nieznane, z tego powodu cała ich mądrość życiowa i poczucie honoru człowieczego zamykają się w prezerwatywie. Nie wiadomo, czy kiedykolwiek wysokie ciało polityczne popełniło taką gafę. Ciśnie się na usta zdanie św. Pawła z Listu do Rzymian (1, 22): "Podając się za mądrych, stali się głupimi". Niezwykłą uprzejmość okazali biskupi belgijscy, którzy z szacunkiem odnieśli się do demokratycznej decyzji władzy, ubolewając tylko nad zawartością treściową uchwały. Jest w tym pewna przesada, gdyż uchwała parlamentu nie miała nic wspólnego z demokracją, ponieważ była zasadniczym przekroczeniem kompetencji przysługującej parlamentowi. Nie ma też żadnej podstawy prawnej, aby parlament belgijski wykonywał kontrolę nad działalnością Głowy Kościoła, zwłaszcza jeśli ta działalność dotyczy spraw ściśle moralnych; a parlament udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że "nie ma nic wspólnego z moralnością".

"Otwórzcie drzwi Chrystusowi"
Manifest "Chrześcijan dla Europy" zachęca do dialogu międzykulturowego i międzyreligijnego. Taka zachęta jest uzasadniona, kiedy wskutek globalizacji jednostki ludzkie czują się zagubione i dopiero poszukują swojej tożsamości poprzez kontakt z pewnymi ośrodkami kulturowymi czy religijnymi. Ale w Europie jeszcze działa instytucja Kościoła, hierarchia, duszpasterstwo, grupy religijne: nic na ten temat nie ma w manifeście. Wygląda na to, że chrześcijanie mają się czuć rozsypani w diasporze i pogubieni w masie anonimowej i areligijnej, poszukując punktu oparcia. Chrześcijanie mają wiele do zrobienia w Europie właśnie jako chrześcijanie: mają bronić świętości życia, świętości małżeństwa i rodziny, mają głosić Ewangelię temu spoganiałemu światu. Radio Watykańskie 4 kwietnia br. przytoczyło wypowiedź abp. Fisichelliego, który stwierdził na spotkaniu z dziennikarzami, że "katolicy nie są obywatelami drugiej kategorii i mają prawo zabierać głos, nie narażając się na bezpodstawną krytykę". Zwrócił też uwagę na fakt, że "episkopat Włoch jest dziś zmuszony do publicznych wystąpień w kwestiach etycznych dyskutowanych przez polityków bardziej niż wówczas, gdy istniała we Włoszech partia o inspiracji katolickiej". Tym bardziej Papież musi zabierać głos na tematy etyczne, zwłaszcza że w wielu kręgach kulturowych panuje pod tym względem przerażająca ignorancja. W Europie jest coraz więcej pogan z wyboru, pogan czy raczej formalnych apostatów, jak ci, którzy domagają się oficjalnie, by "unieważniono ich chrzest". Tych zorganizowanych apostatów jest podobno 100 00010. Mają miejsce fakty świadczące o tym, że na różnych szczeblach społeczeństwa toczy się walka z chrześcijaństwem i panuje słabo skrywana nietolerancja, a nawet wrogość wobec wszelkich otwartych przejawów wiary i pobożności. Pamiętamy ów typowy przypadek usunięcia pielęgniarki z pracy dlatego tylko, że obiecała chorej, iż się za nią pomodli. Albo przypadek odebrania licencji na prowadzenie domu dziecka z powodu ujawnienia przekonań katolickich.
A na naszym polskim podwórku? Jak wygląda dialog między władzą a chrześcijanami - to widać w niekończącej się serii szykan i nieustannego nękania o. Tadeusza Rydzyka i w niekończących się próbach, by kłamstwem i podstępem zdyskredytować, a w końcu zniszczyć jego dzieło, Radio Maryja i inne inicjatywy naukowe i pedagogiczne. Komu i dlaczego przeszkadza o. Rydzyk, w kraju, gdzie rzekomo jest wolność i demokracja? Albo komu przeszkadza wolność słowa, na przykładzie książki Pawła Zyzaka, na którą rzucili się politycy jak stado wilków na bezbronnego baranka, tylko dlatego, że pan Zyzak powiedział prawdę?
A więc co z tą Europą? Najpierw trzeba wybrać posłów, którzy nie będą się bali mówić prawdy i bronić najbardziej zagrożonych wartości: rodziny, suwerenności narodu, chrześcijańskiej tożsamości Europy, a zwłaszcza Polski, całego dziedzictwa kulturowego dwutysiącletniej tradycji Europy budowanej świętością, heroizmem, ascezą, ofiarą. Trzeba obalić traktat lizboński i nie opowiadać się za tymi dokumentami, które mają być podstawą totalitarnej organizacji europejskiego superpaństwa. Trzeba unieważnić wszystkie ustawy, rezolucje, deklaracje i instrukcje, które zmuszają państwa do niszczenia własnych podstaw prawnych i własnej kultury oraz własnej tożsamości; należy z powrotem potwierdzić słuszne prawa mające swój fundament w Dekalogu i Ewangelii. Trzeba wrócić do zupełnie zaniedbanej adhortacji Jana Pawła II "Ecclesia in Europa" i wziąć sobie do serca to, co tam jest napisane, choćby na stronie 91: "Przyszłość cywilizacji europejskiej zależy w znacznej mierze od stanowczej obrony i promowania wartości życia, stanowiących rdzeń jej kulturowego dziedzictwa; chodzi bowiem o przywrócenie Europie jej prawdziwej godności, związanej z tym, że jest ona miejscem, gdzie uznaje się niezrównaną godność każdej osoby ludzkiej" (EiE 96). Należy także zapamiętać to, co wcześniej powiedział Papież, że jedynie Jezus Chrystus zna plan Boży wobec ludzkości i ma moc go realizować. "Jedynie Jezus Chrystus bierze zapieczętowaną księgę (por. Ap 5, 6-7); tylko On jest 'godzien wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć' (Ap 5, 9). Tylko Jezus bowiem jest w stanie objawić i urzeczywistnić zawarty w niej Boży projekt. Człowiek sam, swoim wysiłkiem, nie jest w stanie nadać sensu historii i jej kolejom; życie pozostaje pozbawione nadziei, jedynie Syn Boży jest w stanie rozproszyć ciemności i wskazać drogę" (EiE 44). A w manifeście "Chrześcijan dla Europy" ani razu nie wymieniono imienia Jezusa Chrystusa. Czyżby zapomnieli, jak miał na imię Syn Maryi?

TERRORYZM A WOJNA CYWILIZACJI

TERRORYZM A WOJNA CYWILIZACJI

TERRORYZM A WOJNA CYWILIZACJI PART1
Pan prof. dr hab. Piotr Jaroszyński - TERRORYZM A WOJNA CYWILIZACJI (4/4). Wykład został wygłoszony na VIII Międzynarodowym Sympozjum z cyklu «PRZYSZŁOŚĆ CYWILIZACJI ZACHODU», Terroryzm dawniej i dziś, który odbył się 21 kwietnia 2009 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
Plik dźwiękowy pochodzi ze stron Radia Maryja


TERRORYZM A WOJNA CYWILIZACJI (2/4)


TERRORYZM A WOJNA CYWILIZACJI (3/4)


TERRORYZM A WOJNA CYWILIZACJI (4/4)

Sunday, April 19, 2009

Komisja Europejska sądzi Polskę w sprawie otwartych funduszy emerytalnych

Komisja Europejska sądzi Polskę w sprawie otwartych funduszy emerytalnychprof. Andrzej Kaźmierczak (2009-04-18)Aktualności dniasłuchajzapisz

Monday, April 13, 2009

Izraelscy TURYŚCI oglądają MORDOWANYCH Palestyńczyków

Izraelscy TURYŚCI oglądają MORDOWANYCH Palestyńczyków

Friday, April 10, 2009

Oświadczenie senatora Waldemara Kraskę skierowane do ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego

Oświadczenie senatora Waldemara Kraskę skierowane do ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego

Oświadczenie złożone przez senatora Waldemara Kraskę na 27. posiedzeniu Senatu w dniu 18 lutego 2009 r.


Szanowny Panie Ministrze!
Od miesięcy moje głębokie zatroskanie budzi polityka Ministerstwa Spraw Zagranicznych wobec Polonii Ameryki Południowej, a dokładnie - brak współpracy z największą organizacją polonijną, czyli Unią Stowarzyszeń i Organizacji Polonijnych Ameryki Łacińskiej (USOPAŁ).
Największa organizacja polonijna na kontynencie Ameryki Południowej skupia wielu prawdziwych patriotów, dla których dobro Rzeczypospolitej jest sprawą najważniejszą. Wielokrotnie dali temu wyraz, zajmując jasne i twarde stanowisko wobec ludzi, którzy próbowali szkalować dobre imię Polski. Na czele USOPAŁ stoi prezes Jan Kobylański, który jest ciągle atakowany za "działania szkodliwe dla Polski". Żadne z przedstawionych oskarżeń, wysuwanych przez byłych ambasadorów RP w Urugwaju i Kostaryce, nie potwierdziło się. Wielokrotnie podnoszone było na przykład, że organizacja USOPAŁ ma charakter antysemicki. Ale czy informacja nagłośniona przez USOPAŁ, że amerykańscy Żydzi żądają od Polski odszkodowań wojennych w wysokości 65 miliardów dolarów, jest informacją nieprawdziwą? Czy w tym kontekście można mówić o antysemityzmie?
Wydany w grudniu 2007 r. przez Pana Ministra pisemny zakaz kontaktów z p. Janem Kobylańskim powinien zostać zniesiony. Przywrócenie p. prezesowi funkcji konsula honorowego Polski w Argentynie będzie dowodem, że pamiętamy o Polakach i Polonii Ameryki Łacińskiej.
Organizacje w Ameryce Łacińskiej liczą ponad sto lat. USOPAŁ powstał przed piętnastu laty. Polonia ma obowiązki wobec swojej ojczyzny, nie może o niej zapominać, jak mówił Jan Paweł II, oraz ma spłacać zaciągnięty wobec niej dług. Także na nas, mieszkających w Polsce, spoczywają obowiązki wobec Polonii, a obowiązek wspierania organizacji polonijnych spoczywa na MSZ. Dziwne jest różne traktowanie organizacji polonijnych, dyskryminowanie jednych, a faworyzowanie innych. Polacy są rozproszeni po całym świecie. Wyjechali z ojczyzny z różnych powodów, ale działając w organizacjach polonijnych, dają dowód swojej łączności z Macierzą. Polska musi przez swój MSZ zachowywać kontakt z tymi organizacjami i je wspierać.
Głównym zarzutem, który doprowadził do zawieszenia współpracy między polskimi przedstawicielami dyplomatyczno-konsularnymi a USOPAŁ, było to, że kierownictwo USOPAŁ z prezesem J. Kobylańskim od lat prowadzi agresywną kampanię przeciw niektórym środowiskom i osobom publicznym w Polsce. Argumentacja ta nie została poparta żadnymi dowodami, były tylko doniesienia medialne. Nagonka, jaka została rozpętana przeciwko prezesowi J. Kobylańskiemu, znalazła finał w sądzie. Ale śledztwo prowadzone przez IPN już wcześniej wykazało, że nie jest winny czynów, o jakie wielokrotnie był pomawiany.
Panie Ministrze! Myślę, że nadchodzi pora, aby MSZ zrewidowało swoje postępowanie wobec USOPAŁ i prezesa J. Kobylańskiego. Proszę o odpowiedź na pytanie, jaką politykę zamierza prowadzić MSZ wobec Polonii Ameryki Łacińskiej.
Z poważaniem
Waldemar Kraska

demar Kraska - życiorys (Lis 05, 2006 - 06:39 )


Senator Waldemar Kraska urodził się 4 września 1963 r. w Sokołowie Podlaskim. W 1989 r. ukończył Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Białymstoku. Jest chirurgiem. Pracę zawodową rozpoczął w szpitalu w Sokołowie Podlaskim.

W 1993 r. uzyskał I stopień, a w 2000 r. II stopień specjalizacji z chirurgii ogólnej. W latach 1997-2001 był kierownikiem Pomocy Doraźnej w Samodzielnym Publicznym Zespole Opieki Zdrowotnej w Sokołowie Podlaskim. Od 2004 r. pełni tam funkcję zastępcy ordynatora Oddziału Chirurgicznego. Od 2001 r. jest koordynatorem medycznym w RM-Meditrans Stacja Pogotowia Ratunkowego w Sokołowie Podlaskim. W 2005 r. został zastępcą dyrektora ds. lecznictwa tej jednostki.

W latach 1998-2005 był członkiem Rady Powiatu Sokołów Podlaski. Od 1990 r. należy do NSZZ "Solidarność".Był członkiem Ligi Polskich Rodzin.

Żonaty, ma dwoje dzieci. Żona Ewa jest lekarzem pediatrą. Pracuje na oddziale dziecięcym w szpitalu w Sokołowie Podlaskim. Syn Mateusz jest uczniem Liceum Ogólnokształcącego w Sokołowie Podlaskim, drugi syn Marcin uczęszcza do Gimnazjum w Kosowie Lackim.

Zainteresowania to motoryzacja oraz sport, a w szczególności piłka nożna i tenis ziemny.

Waldemar Kraska

Electoral District No. 17 based in Siedlce

Candidate of the Law and Justice Election Committee

Member of the 6th Term Senate

Secretary of the Senate



--------------------------------------------------------------------------------


Born on 4th September 1963 in Sokołów Podlaski.

In 1989, graduated from the Medical Faculty of Białystok Medical University. In 1993, obtained Level I specialization and, in 2000, Level II specialization in general surgery.

Began his professional career at the hospital in Sokołów Podlaski. 1997-2001 - emergency unit manager at the Independent Public Healthcare Complex in Sokołów Podlaski and, since 2004, deputy head of its Surgery Department. Since 2001, medical coordinator at RM-Meditrans Emergency Response Unit in Sokołów Podlaski. In 2005, was appointed the Unit's medical deputy director.

1998-2005 - member of Sokołów Podlaski District Council.

Belongs to the Solidarity Trade Union since 1990, member of the Solidarity Trade Union board in an establishment of employment.

In the Sixth Term Senate was the Senate secretary, member of the Health Committee and the Science, Education and Sports Committee.

No political party affiliation.

Married, has two children.

The Israel Lobby (Marije Meerman, VPRO Backlight 2007)

The Israel Lobby (Marije Meerman, VPRO Backlight 2007)




For many years now the American foreign policy has been characterized by the strong tie between the United States and Israel. Does the United States in fact keep Israel on its feet? And how long will it continue to do so? In March 2006 the American political scientists John Mearsheimer (University of Chicago) and Steve Walt (Harvard) published the controversial article 'The Israel Lobby and US foreign policy'. In it they state that it is not, or no longer, expedient for the US to support and protect present-day Israel. The documentary sheds light on both parties involved in the discussion: those who wish to maintain the strong tie between the US and Israel, and those who were critical of it and not infrequently became 'victims' of the lobby. The question arises to what extend the pro-Israel lobby ultimately determines the military and political importance of Israel itself. Colonel Lawrence Wilkerson (Colin Powell's former chief-of-staff) explains how the lobby's influence affects the decision-making structure in the White House.
With political scientist John Mearsheimer, neocon Richard Perle, lobby organization AIPAC, televangelist John Hagee, historian Tony Judt, Human Rights Watch director Kenneth Roth, colonel Lawrence Wilkerson, Democrat Earl Hilliard, Israeli peace negotiator Daniel Levy and investigative journalist Michael Massing.

Research: William de Bruijn
Director: Marije Meerman

Monday, April 6, 2009

Dziekanski of Poland brutally killed by Canadian airport security Inquiry reveals more of Dziekanski's life in Poland Updated Sun. Apr. 5 2009 3

Dziekanski of Poland brutally killed by Canadian airport security




Inquiry reveals more of Dziekanski's life in Poland
Updated Sun. Apr. 5 2009 3:45 PM ET

The Canadian Press

VANCOUVER -- If most Canadians remember Robert Dziekanski as the panicked, out-of-control figure who died in RCMP hands at Vancouver's airport, Wojciech Dibon might tell them about the Dziekanski who acted as a father to him, taking him camping and teaching him about geography.

But Dibon wasn't able to tell the inquiry into Dziekanski's death about the man he knew.

Dibon, the son of a woman Dziekanski was living with, was 17 when he died and he remains so distraught over the man's death that he was unable to testify at the inquiry sorting out what happened at the airport early on Oct. 14, 2007.

"He and Mr. Dziekanski were very close," says Walter Kosteckyj, the lawyer for Dziekanski's mother.

"This young man didn't have a father figure, Mr. Dziekanski took him camping, taught him the skills of manhood, spent time with him."

Dibon was one of the last people Dziekanski saw before he made his fateful trip to Canada, coming along for the two-hour ride to the airport on Oct. 13, 2007.

Upon arriving in Vancouver more than 20 hours later, Dziekanski spent hours lost in the airport, unable to connect with his mother who was frantically searching for him in another area of the facility.

RCMP were called after Dziekanski, sweating and exhausted, started throwing furniture in the international terminal. Within seconds of arriving, the four officers stunned the man several times with a Taser, and Dziekanski died on the airport floor in the minutes that followed.

The amateur video of Dziekanski's chilling screams and his encounter with police will be the epitaph left for most Canadians, but his friends and neighbours recall a different man, kind and friendly but also with his own share of flaws, eager to start a new life.

Dibon was hospitalized shortly after Dziekanski's death.

"He's had a hard time dealing with that," says Kosteckyj.

Dibon's absence, along with the inquiry testimony last week of others who knew Dziekanski in Gliwice, Poland, adds depth to the man Dziekanski's supporters have angrily accused government and police lawyers of trying to vilify.

He loved geography and read many books about the country that was to be his new home, the inquiry heard.

He played chess and gardened.

He may have had some trouble with the law as a teenager. He smoked and drank.

He was terrified of flying.

"Like a normal person," says Iwona Kosowska, offering a simple explanation when asked to describe her former neighbour.

"He was a very, very good man."

Dziekanski was born in the town of Pieszyce in southern Poland and later moved with his mother to Gliwice, a small industrial city not far from the borders with Slokavia and Czech Republic.

He lived in the same apartment with his mother, Zofia Cisowski, for much of his life, until she moved in 1999 to Kamloops, B.C., where she found work as a janitor.

After Cisowski left, Dziekanski lived with Dibon's mother, Elzbieta, although it's still not clear whether they were romantically involved, and if so for how long.

While he was trained to typeset in a print shop, by the time he left for Canada he was mostly doing odd jobs, heavy labour or handy work. Without a full-time job or much money, his mother would send home cash from B.C.

He planned to learn English when he arrived and find a job, possibly working with his mother.

And he also wanted to travel across Canada to see a place he had only read about in the many books and atlases he had collected about the country.

His hobbies included playing chess and bridge with friends and working at a nearby garden plot given to him by a family member.

"I would play quite often chess with him and just before he left he gave me a gift of portable chess board," said Ryszard Krasinski, Dziekanski's friend of eight years.

"He had a huge collection of atlases and other geographical material and he had very deep knowledge of geography."

When he left for Canada, Dziekanski, who only spoke Polish, had barely been outside the country and never overseas.

His long trip to Vancouver was his first time flying, and the thought of being on a plane terrified him.

When a friend arrived to drive him to the airport, Dziekanski was in a panic, clutching a radiator, vomiting and refusing to leave.

The scene brings to mind the video of Dziekanski's final moments the next day in Vancouver, the would-be immigrant pacing around the international terminal, throwing furniture and rambling in Polish about smashing the area around him but also asking for help.

Dziekanski's neighbours insisted he didn't anger easily and was never aggressive -- a description echoed by border agents and airline staff who said he was calm and co-operative when they dealt with him.

RCMP lawyers at the inquiry have made much of Dziekanski's apparent legal troubles stretching back to an incident more than two decades earlier.

Dziekanski may have spent time in a reformatory school following a robbery when he was 17, but details have been foggy because it didn't result in a criminal record.

Police and prosecutors in Canada have also suggested Dziekanski was an alcoholic, but his neighbours say he was only a social drinker and had rarely, if ever, seen him drunk.

Whatever his problems, they weren't too much for Canadian immigration officials, who approved him to enter the country.

"He was talking about it quite often -- he told me he was going to Canada, where there is milk and honey," says neighbour and family friend Magda Czelwinska.

"He was very happy because he loved his mother very much and he couldn't wait to meet her."